En iyi arkadaşlıklar sırf bir kişi için biter mi?

10.29.2007 Yazar: Ebrar

Ben bitmez sanıyordum ama ne yazık ki bitebiliyomuş. İnsanın yüreği burkuluyor ama yine de….

Bazen düşünüyorum. Düşün düşün işin içinden çıkamıyorum. Düşündüm ve kararımı verdim gidip onunla konuşacaktım. Soracaktım “neden?” “Bu kadar da mı sevmedin beni?” Bu soruyu soracaktım ve en sonunda onu dinler gibi yapıp son sözü ben söyleyip yanından ayrılacaktım. Evet, bunu gerçekten yapacağımı düşünürken birden telefonum çaldı, o arıyordu. Açmak istemedim. Ama uzun süre susmadan çaldı. En sonunda açtım. “Ne istiyorsun benden?” dedim. Telefonla arayan babasıydı ve bana dedi ki “Kızım biz hastenedeyiz.” Şok oldum. Elim ayağım titriyordu. Kısık bir sesle sordum: “Haydar amca ne oldu?” Haydar amca da şok olmuş bir şekilde konuşuyordu. “Elvan’ı araba çarpmış, biz duyunca hemen geldik. Doktorlar yoğun bakıma almışlar. Durumu kritikmiş. İçerden şu ana kadar haber alamadık.” dedi.

Hasteneyi öğrenince oraya gittim. Annesi ve babası gerçekten çok kötü olmuşlardı. Sonra doktor çıktı. “Hastanın yakınlarından birini alabilir miyim” dedi. Ben hemen gittim. Doktor pek iç açıcı şeyler söylemiyor, artık ondan umudu kesip sadece şans dilememizi söylüyodu. Doktor konuşurken bağrıma tek tek damlayan göz yaşlarıma hakim olamıyor, bağırıp çığırmak istiyordum. Doktordan ayrılınca Haydar amca “Ne dedi? Ne dedi?” diye soruyordu. Dudaklarım titriyordu. Bir şeyler söylemek istiyordum ama boğazıma takılan o buruk, o kuru hüzün yüzünden konuşamıyordum. Annesi zaten bayılmıştı. Haydar amca çökmüş, hastanenin köşesine büzülmüştü. Durakladım. Arkamdan ayak sesleri geliyordu. Döndüm baktım. Ve döner dönmez o çirkin yüzlü, içinde bana karşı kin besleyen, adımlarını çok yavaş atan ve beni arkadaşımdan ayıran o kişi duruyordu. Evet arkadaşımla aramı bozan kişi karşımda duruyor, bense ne yapacağımı bilemiyordum. Dişlerimi sıkarak “Git burdan!” dedim.
Tekrar yoğun bakım kapısının önüne gelince doktorun şu sözlerini duydum “Başınız sağ olsun hanım efendi”…